......ก่อน.....จะสายเกินไป....

ก่อนจะสายเกินไป       

คนเราทุกคนมีเวลาเท่าๆ กัน คือวันละ 24 ชั่วโมง ไม่มีใครมีมากเป็นพิเศษ หรือน้อยกว่านี้ แต่ทำไมคนเราถึงชอบผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จริงวันเวลาผ่านไปเร็วมาก ในบางครั้งโอกาสบางอย่างวิ่งมาหาเรา แต่เราก็ไม่ไขว่คว้าเอาไว้ ซึ่งโอกาสแบบนั้นมันอาจจะไม่กลับมาหาเราอีก จึงเป็นการน่าเสียดายมาก ถ้าเราผลัด หรือปล่อยให้โอกาสนั้นผ่านไป

ที่เราจะพูดถึงคือการรักพ่อแม่  ในโลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่จะรักเราเท่าพ่อแม่ของเรา ความรักของท่านเป็นความรักที่ไม่ต้องซื้อหา ไม่ต้องไขว่คว้า เราได้มันมาโดยง่ายดายและไม่มีเงื่อนไข ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็ก ให้ชีวิต ให้โอกาส ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านจะสามารถหามาให้ได้ แต่ตอนนั้น ตอนที่เรายังเป็นเด็ก เราไม่ค่อยเห็นคุณค่าของความรักที่พ่อแม่มีให้ บางครั้งเราก็ไม่เชื่อฟังที่ท่านหวังดี บางครั้งเราก็ไม่รับโอกาสที่ท่านสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ เราดื้อ เราเถียง เราไม่เชื่อฟัง แต่อย่างไรก็ตามไม่ว่าเราจะทำผิดสักแค่ไหน ทำพลาดไปเท่าไร ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่พ่อแม่จะไม่อภัยให้เรา ท่านยอมรับได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำลงไป ท่านให้โอกาสครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อให้เราได้แก้ตัว ท่านไม่เคยทิ้งให้เราต้องเดียวดาย คอยปกป้องและแก้ปัญหาให้เรามาตลอด พอเราโตขึ้นมามีโลกส่วนตัว มีกิจกรรมต่างๆ ของตัวเองทำได้โดยไม่ต้องปรึกษาท่าน ทำให้ท่านหลุดออกไปจากโลกส่วนตัวของเราโดยที่เราไม่รู้ตัวเช่นกัน เราคบเพื่อน คบแฟน อยากมีห้องส่วนตัว พูดกับพ่อแม่น้อยลง แต่พูดกับเพื่อนมากขึ้น มีเวลากับท่านน้อยลง แต่มีเวลากับแฟนมากขึ้น โดยไม่ทันฉุกใจคิดเลยว่า ท่านเหงา ได้แต่มองเราอยู่เงียบๆ ไม่กล้าเข้ามาวุ่นวาย.....ยิ่งโต เราก็ยิ่งห่างท่านขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่มีเวลาทานข้าวกับท่าน วันๆ ไม่ค่อยอยู่บ้าน เจอเพื่อนมากกว่าเจอพ่อแม่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ท่านไม่เคยทิ้งเราไปไหน ไม่ว่าเราต้องการท่านเมื่อใด ท่านจะอยู่ตรงที่เดิม อยู่ข้างๆ เราเสมอ.....

จนเราโตมามีครอบครัวเป็นของตัวเอง มีสามี เวลาทุกข์ใจคนแรกที่เราคิดถึงจะเป็นพ่อแม่เสมอ แต่เวลาที่เรามีความสุข ท่านมักจะถูกซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจ ดูไม่ยุติธรรมสำหรับพ่อแม่เลย....ความรู้สึกนี้ยิ่งรุนแรงเมื่อเรามีลูก เราสัมผัสได้ทันทีว่าการรัก ห่วง หวงลูกเป็นยังไง เหมือนหนังฉายย้อนกลับไปตอนที่เรายังเป็นลูก เรารู้สึกรักพ่อแม่ขึ้นมาจับใจ แต่เนื่องจากภาระครอบครัว ต้องดูแลครอบครัว ดูแลสามี ดูแลลูก ทำให้เราไม่ค่อยเหลือเวลาหันมาดูแลพ่อแม่เท่าไหร่นัก...เรามักจะผลัดเสมอว่า เดี๋ยวนะ วันพรุ่งนี้เราจะไปหาท่าน ซื้อข้าว ซื้อขนมที่ท่านชอบไปให้ หรือ รอสักอาทิตย์หน้านะ เราจะพาท่านไปเที่ยว ผลัดไปเรื่อยๆ ไม่ได้ทำสักที จนท่านแก่เฒ่า เดินไม่ค่อยจะไหว หรือเจ็บไข้ได้ป่วย ไปไหนไม่สะดวก ไปเที่ยวก็ไม่สนุก แต่เราย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว......

วันนี้...วันที่ท่านยังแข็งแรง ท่านยังเดินได้ด้วยตัวเอง สามารถทานอะไรอร่อยๆ ที่เราอยากให้ท่านทานได้ เราอย่ารีรอเลยค่ะ อย่าผลัด อย่าทิ้งโอกาสที่จะได้ตอบแทนความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของท่านเลย ลูกเรายังมีเวลาเติบโตก้าวไปข้างหน้าอีกยาวไกล แต่พ่อแม่ท่านเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ท่านรอคอยให้ลูกเหลียวหลังกลับมาสักนิด คิดถึงท่านสักหน่อย ไม่ทิ้งให้ท่านอยุ่อย่างเดียวดาย อย่าปล่อยมือท่าน จูงมือท่านไปพร้อมกับครอบครัวที่เรามี วันหนึ่งลูกเราก็จะโตขึ้น....ถ้าลูกได้เห็นตัวอย่างจากเรา ว่าเราไม่ได้ทอดทิ้งให้พ่อแม่เดียวดาย  เราเอาใจใส่ดูแล มันเป็นตัวอย่างที่ดี ที่ลูกจะจดจำและทำตาม โดยไม่ต้องอธิบายให้ลำบาก เพราะลูกได้เรียนรู้จากตัวอย่างจริงๆ ที่เราแสดงออกต่อท่าน  ทุกคนที่ยังมีพ่อแม่ให้ดูแล ท่านจงรู้ไว้เถิดว่าท่านโชคดีแค่ไหน ที่มีโอกาส ฉะนั้น ฉวยโอกาสตอนที่ท่านยังอยู่ ยังให้โอกาสเราดูแลท่าน ทำมันในวันนี้

............................................ก่อนที่จะสายเกินไป.......................................